Bir yakınını kaybettiğinde dört aşamadan geçer insan. Kaybedilenin, gidenin ardından ilk gelen inkardır. 'Ölmedi' dersin. Öldüğüne inanamazsın.
İnkar yerini kabullenmeye bıraktığında isyan girer devreye. 'Neden?' sorusuyla başbaşa kalırsın. 'Her ölüm erkendir' der karşına oturanlar.
Üçüncü devre matemdir. Bu dönemde işin eğitimini almış olanlar hayata sağlıklı devam edebilmek için dibine kadar yaşamayı tavsiye ederler hüznü..
Dördüncü ve sonuncusu özlemdir. O, sen yaşadıkça peşinden gelir. Özlersin, hatırlarsın, rahmetlinin cebini ararsın, açmaz, yine özlersin..
İlk üç aşamayı mutlaka yaşarsın da, sonuncusu değişir. Gidişi de kendi gibiyse eğer; adice, yersiz ve zamansız, mateminle yetinirsin.
Aslında kimsenin sana bunu yapmaya hakkı yoktur, bilirsin. Giden bilmez ama sen bilirsin.
Ve işte sırf bu yüzden, özlemez de söversin..
